sztuka obunkrowana

Pojęcia nie mamy dlaczego artyści upodobali sobie akurat piątki i to jeszcze godzinę 18tą. Nienawidzimy tych piątków, kiedy to budzimy się rano ze świadomością, że oto znów nadszedł dzień równoległych wernisaży. O ile świadomość światów równoległych nie wpływa specjalnie na nasze życie, to z tymi wernisażami jest wprost nie do zniesienia. Żeby to jeszcze było gdzieś blisko siebie, co by szybikiem czmychnąć z jednej napitki na drugą, to nie. Całe miasto trzeba by kurna w tą chlapę zejść.
Ale do rzeczy. O co chodzi z tym hipocentrum? Czy sztuce potrzebny jest schron? Powiedziałbym tak: to schronieniu potrzebna jest sztuka.

J e s t
c o ś
n a
r z e c z y.

Zabawa dużego chłopca okazała się nie lada zapuszczoną w klimat tajwańskich horrorów, agresywną i mroczną instalacją. Jakub Kiyuc stworzył przestrzeń (nieźle musiał się przy tym napracować), w której czujemy się dobrze. Czujemy obecność swoistego i miłego nieokreślonego, jeśli jesteśmy w nim sami. To nieokreślona swoistość tego samopoczucia jest na rzeczy. Tam było ciepło i to było dobre. Lubimy ciepło tak jak lubimy mrok. Świadomość żąda wyraźnej jasności ale przez to prawda jej umyka. Artysta trzyma prawdę w mroku i my bysmy bardzo chcieli aby tego mroku, tego ciepłego mroku, na co dzień było więcej.
Bunkier wspaniały. Wstawcie tam stolik i pufy na te dwa tygodnie i niech Kociński donosi piwo z góry. Będziemy przychodzić. Weźmiemy znajomych i przyniesiemy pady. Pady podłączymy do telewizorów. Piwo do mikrofali.

Gdyby nie fakt, że wbilismy się na zaplecze (biuro Białej) jeszcze przed rozpoczęciem imprezy, pewnie niewiele by z tego wyszło, a tak – trzy kubeczki na zapleczu, dwa na zewnątrz i mamy piątkę. Wszystko podane na tacy. Ale na Boga, błagamy was – lejcie kapkę więcej do tych kubeczków. Przekąsek brak.