bashart zignorowany

Zaczniemy od sprostowania. Nie znamy się na sztuce! Podkreślamy to z całą mocą. Nie pretendujemy do miana wyroczni, do bycia opiniotwórczym medium, ani nawet do bycia sumiennymi odbiorcami. Ot tak z przypadku - wpadamy, wypadamy. Nie przyglądamy się nawet specjalnie. No chyba że trafimy na coś specjalnego i z ikrą, i to coś nas złapie za serce. Jak już trafimy, to czasem zmusza nas to do sięgnięcia głębiej, do tradycji, kontekstu, teorii. (Mamy w tej chwili w domu trzy książki z biblioteki i jedno czasopismo branżowe). Nie żebyśmy jakoś specjalnie się do tego przykładali, ale lubimy wiedzieć, i te sporadyczne szczątki wiedzy nie czynią nas znawcami, natomiast sprawiają, że to ignorantem jest ten, kto twierdzi, że jesteśmy ignorantami. Jeśli historyk sztuki twierdzi – „to bełkot” - to jest to w porządki i niech tak zostanie, ale jeśli mówi – „z tym impresjonizmem u Tadka to żeście trochę pojechali. Możecie kogoś obrazić, albo, co gorsza, w końcu trafice na kogoś, kto się zna na rzeczy i wszystko wam powytyka”, to już jawna prowokacja. Ależ kochani, my tylko na to czekamy. Niebywale smuci nas fakt, że w cztery oczy, to prawie każdy nam wrzuca, a publicznie nikt nie ma odwagi zabrać głosu. Głosu w sprawie merytorycznej. Chcecie dyskusji? To jest miejsce na dyskusję, a to, że jej nie ma, to jest właśnie ignorancja. Natomiast nie z naszej strony. Powiemy więcej, jeśli jeszcze raz ktoś prywatnie nam zarzuci coś w stylu - „wam się kurwa monidła z ramkami multimedialnymi pojebały” to publicznie zostanie zlinczowany i przez grupę basharu hipokrytą nazwany. Możecie nas nazwać wariatami, ale musimy to w końcu głośno powiedzieć – Lublin jest niesłychanie skostniałym, lanserskim i ułomnym miastem w wymiarze swobodnej wymiany opinii publicznej. Chodzi o opinie o szeroko pojętej kulturze oczywiście. Skostniałym, ponieważ język akademicki jest tak głęboko zakorzeniony i utarty w nieakademickich mediach zajmujących się kulturą, że nie widzimy najmniejszej możliwości wyjścia z tego impasu. W tym kontekście rzeczowy znaczy naukowy. Naukowy znaczy odwołujący się. Odwołujący się znaczy zabierający miejsce autorowi, umniejszający go i odbierający mu głos.Być może w samym „dziele sztuki” (i doskonale zdajemy sobie sprawę z ambiwalencji tego pojęcia) zdarza się tak, że autora już nie ma, często sam się morduje, ale i w tym przypadku jest to tylko skutek wybicia się teorii ponad to, co jest jej desygnatem. W takich skrajnych przypadkach nie ma w tym nic złego, oczywiście potrzebujemy takich teorii, szczególnie w estetyce i przy okazji nieustających prób zapobiegania dysonansowi. Natomiast jeśli już opuszczamy mury uniwersytetu, to powinniśmy umieć spuścić z wodzy reguły w nim panujące, tym bardziej, jeśli nie do końca są to dobre reguły i używać języka, gdzie dobrodziejstwa uniwersytetu służą tylko jako zaplecze, z którego można czasem korzystać. W sposób twórczy, czyli taki, gdzie na pierwszy rzut oka widoczna jest wartość dodana. Widoczny jest autor, a nie tylko tytuł artykułu. Od co, artykuł z zakresu komentowania szeroko pojętej kultury – to w naszym (lubelskim) przypadku najczęściej zajebisty, akademicki referat na szóstkę. Pięknie. To jak nieustające pisanie pracy magisterskiej. Z drugiej strony mamy zupełnie nieświadomy, ignorancki właśnie i najczęściej pisany bez wiedzy styl felietonisty, czego przykładem jest poczytny pan koziara. Największe beztalencie po tej stronie Wisły i co najsmutniejsze, mający wzięcie i w niektórych kręgach uchodzący za autorytet. Sztuka polega na tym, aby z formą, jaką uprawia wspomniany pan (i jaką kiedyś uprawiał karapuda na łamach A4), kochać się z lekkością i polotem. Oooj. Koniec. Po drugie – lanserskim. Ten sam przykład, co powyżej. Niestety ludzi piszących w Lublinie jest tak niewielu, że powstała śmierdząca hegemonia tego środowiska, która jest niczym więcej, jak towarzystwem wzajemnej adoracji. Misją bashartu jest nic innego, jak rozpieprzenie tego towarzycha, wysysając z niego co najlepsze. Nie ma nic złego w lansowaniu, sami przecież nic innego nie robimy, natomiast jednoczesne wznoszenie się na piedestał (sami przecież nic innego nie robimy ) w kolorowych szmatkach i nie dopuszczanie innych do głosu jest wręcz śmieszne i niesmaczne. Brzydzimy się tym. Odsłonięcie torsu to karta przetargowa bez której nie sposób wejść do gry, no chyba że gra się z sąsiadem w pici polo. Z gołą klatą winni chodzić wszyscy, wystawiający publicznie cokolwiek. Cokolwiek, gdziekolwiek, przed kimkolwiek. Cynizm jest tu najpowszechniejszym, najtańszym i najmniej wyszukanym przebraniem, ulubionym jednocześnie przez te łyse bobki . Lans owszem, ale z klasą i bez ogródek. Ściemniaczy do łagrów. Po trzecie – ułomnym. Te same przykłady, co powyżej. Jeśli zebrać do kupy, wszystkie nasze atuty, co się okazuje? Przestrzeń publiczna, nieakademickia platforma wymiany opinii, na temat tego, co się dzieje w lubelskiej kulturze – szwankuje. Jest chora. Zamknięta, onanistyczna, popadająca w skrajności, ułomna. Czcze słowa? A uciekaj stąd czytelniku, który czytasz to tylko po to, aby znaleźć szpikulca. Szpikulec to my ci wbijemy, a właściwie to wbijamy teraz pokazując jakim żeś jest ciekawskim podglądaczem. Powiedzielibyśmy – hipokrytą (ukochaliśmy to słowo do przesady), ale na tym etapie to byłoby już pochlebstwo. Czytasz dalej, więc pewnie chodzisz lub chciałbyś chodzić na te wszystkie wystawne wernisaże. No bo o tym jest przeca ten blog. Jeżeli chciałbyś chodzić, a np. nie masz czasu lub ciuchów  to zrozumiałe. Każdy by chciał. Masz sztukę, wino najczęściej, za darmo, czasem krakersy, paluszki, można się odchamić, popić, pogadać z ludźmi, wysępić kilka fajek, podprowadzić obraz, jednym słowem – bohemka.Pierwszy krok do dekadencji. Jeżeli jednak czasem chadzasz, to widzisz, że to generalnie jest trochę inaczej. Nie bohemka, a fuszerka. Wina najczęściej brak, a jak jest to Sofia w szklanej butelce, o przekąskach zapomnij, sztuka drugorzędna, wszyscy psioczą, że to wina brakuje, że to zimno, że to już trzecia wystawa za darmo, że my przecież musimy zapłacić za prąd, etc, etc. Każda jedna morda do drugiej podobna, a jak się przypatrzysz to taka sama, skupione po trzy, cztery, pięć osób zawsze w tych samych grupkach, w tych samych garsonkach z zary, zawsze z tymi samymi minami, na tych samych stanowiskach, co piąte urzędnicze. I ci to mają szczęście i ci to są liderami. Kochamy liderów i będziemy robić im zdjęcia. Będziemy robić sobie zdjęcia z liderami i z obrazami. Będziemy robić sobie zdjęcia z winem, w tych grupkach, z kuratorem i z krakersami. Będą robić nam zdjęcia liderami. Kurator też jest liderem. I fotografowie są liderami. Jeżeli chodzisz na wernisaże, to albo jesteś liderem, albo jesteś blisko lidera, z pewnością jesteś w którejś z tych grupek i z pewnością cię namierzymy, a jeżeli nie chodzisz, a tylko ciągle chcesz chodzić na te wystawne wernisaże, skontaktuj się z nami, my skontaktujemy cię z liderami. Ty zrobisz nam zdjęcie z liderem, a my ci wskażemy lidera. Będąc blisko lidera masz większe prawdopodobieństwo, że ktoś w końcu podejdzie z tacą wina lub poczęstuje paluszkami, a nawet jeśli nie, zawsze to bycie blisko lidera. Będąc blisko lidera masz szansę, że wkręcisz się na zaplecze, że zostaniesz po wernisażu, kiedy to wernisaż przeniesie się na dół. Wernisaż bowiem ma to do siebie, że nigdy tak szybko się nie kończy, jak to się ludziom wydaje, a ta garstka, co zostaje. Narkotyzuje się.
Zignoruj to.